چو مشک ما همه کافور شد از سردی عالم

جوانان را ز ما دل سرد شد کو آن جوانیها

وگر سوزیم در عالم کسی دلسوز ما نبود

زبس کز مهربانان رفت سوز مهربانیها

شاعر: امير خسرو دهلوي/ غزل 5

غمزه زنان چنین هم بی رحم وار، مگذر

دانی که هست آخر جانی هر آدمی را
…
با هر غمی که آید راضی شو، ای دل، آن را

ما را نیافریدند از بهر بی غمی را

شاعر: امير خسرو دهلوي/ غزل 83