دلی کز عشق جانان دردمند است
همو داند که قدر عشق چند است
دلا گر عاشقی از عشق بگذر
که تا مشغول عشقی عشق بند است
وگر در عشق از عشقت خبر نیست
تو را این عشق عشقی سودمند است
شاعر: عطار/ غزل 53
تو خفته وعاشقان او بیدارند
تو غافل و ایشان همه در اسرارند
بیکاری تو چو همچنین خواهد بود
اما همه ذرّات جهان در کارند
شاعر: عطار نیشابوری
| چو من فانی شدم از جان کهنه | مرا افتاد با جانان ملاقات | |
| چو از فرعون هستی باز رستم | چو موسی می‌شدم هر دم به میقات | |
| چو خود را یافتم بالای کونین | چو دیدم خویشتن را آن مقامات | |
| برآمد آفتابی از وجودم | درون من برون شد از سماوات | |
| بدو گفتم که ای دانندهٔ راز | بگو تا کی رسم در قرب آن ذات | |
| مرا گفتا که ای مغرور غافل | رسد هرگز کسی هیهات هیهات | |
| بسی بازی ببینی از پس و پیش |
ولی آخر فرومانی به شهمات | |
| همه ذرات عالم مست عشقند | فرومانده میان نفی و اثبات | |
| در آن موضع که تابد نور خورشید | نه موجود و نه معدوم است ذرات | |
| چه می‌گویی تو ای عطار آخر | که داند این رموز و این اشارات |
شاعر: عطار نیشابوری/ غزل 15
