پاک ساز از غیر دل ، وز خود تهی شو چون حباب
گر سبک روحی توانی خیمه زد بر روی آب
خودنمایی کی کند آن کس که واصل شد به دوست
چون نماید مه چو گردد متصل با آفتاب
کی دهد در جلوه گاه دوست عاشق راه غیر
دم مزن از عشق اگر ره می‌دهی بر دیده خواب

شاعر: وحشی بافقی/ غزل 27

کفران نعمتش سبب قطع وصل شد

زینش بتر سزاست دل ناسپاس ما

شاعر: وحشی بافقی/ غزل 22

ز مور کمترم و می‌کشم به قوت عشق

به دوش باری، کز حد پیل افزون است

شاعر: هاتف اصفهانی/ غزل 24

دل عشاق روا نیست که دلبر شکند

گوهری کس نشنیده است که گوهر شکند

بر نمی‌دارم از این در سر خویش ای دربان

صد ره از سنگ جفای تو گرم سر شکند

شاعر: هاتف اصفهانی/ غزل 39

سر می‌نهم که پای برآرم ز دام عشق

وین کی شود میسرم ای دوست دست گیر

دل جان همی‌سپارد و فریاد می‌کند

کآخر به کار تو درم ای دوست دست گیر

شاعر: سعدی/ غزل 307