افتاده جهانی همه مدهوش تو لیکن

افتاده تر از من نه و مدهوشتر از من

…
آخر چه گلابی است به از اشک من ای گل

دیگی نه در این بادیه پرجوشتر از من

شاعر: شهریار/ غزل 112

کار و کوشش را حوالت گر بود با کارساز

شهریارا حل مشکلها کند حلال من

شاعر: شهریار/ غزل 113

روزگارا قصد ايمانم مكن

زآنچه مي‌گويم پشيمانم مكن
…
گر بدي گيرد جهان را سربسر

از دلم اميد خوبي را مبر

شاعر: هوشنگ ابتهاج - سایه-

هرگزم این گمان نبد با تو که دوستی کنم

باورم این نمی‌شود با تو نشسته کاین منم

شاعر: سعدی/ غزل410

فکرت من کجا رسد در طلب وصال تو

این همه یاد می‌رود وز تو هنوز غافلم

شاعر: سعدی/ غزل407