هر که بی دوست می‌برد خوابش

همچنان صبر هست و پایابش

خواب از آن چشم چشم نتوان داشت

که ز سر برگذشت سیلابش

نه به خود می‌رود گرفته عشق

دیگری می‌برد به قلابش

شاعر: سعدی / غزل 319

….

آن خدایی که به قلبم غم داد….
خود او باران داد….
زندگی با عطش ثانیه ها میگذرد…
میشود ثانیه را جریان داد….
من خدا را دارم…
آن خدایی که به هنگام غمم میگرید…
و به هنگام خوشی های دلم میخندد…
شعر من باز پر از صحبت بی قافیه گیست…
من خدا را دارم…
اوست هر قافیه و وزن و صدا
اوست جاری به دل ثانیه ها
همه باران ها، همه جریان ها،همه تاب و تب دل، تپش ثانیه ها..
پر از صحبت اوست
با دلم میخوانم…:من خدا را دارم

شاعر: فاطمه یاسینی

شکایت از تو ندارم که شکر باید کرد

گرفته خانه درویش پادشه به نزول

بر آن سماط که منظور میزبان باشد

شکم پرست کند التفات بر مأکول

شاعر: سعدی/ غزل 351

هر کسی را هوسی در سر و کاری در پیش

من بی‌کار گرفتار هوای دل خویش

…

همچنان داغ جدایی جگرم می‌سوزد

مگرم دست چو مرهم بنهی بر دل ریش

شاعر: سعدی / غزل 340

تو سر به صحبت سعدی درآوری هیهات

زهی خیال که من کرده‌ام مصور خویش

چه بر سر آید از این شوق غالبم دانی

همانچه مورچه را بر سر آمد از پر خویش

شاعر: سعدی غزل 341

من هم اول روز گفتم جان فدای روی تو

شرط مردی نیست برگردیدن از گفتار خویش

درد عشق از هر که می‌پرسم جوابم می‌دهد

از که می‌پرسی که من خود عاجزم در کار خویش

سعدی/ غزل342

گفتم حسين و ميل پريدن شروع شد

در سينه ام،دوباره، تپيدن شروع شد

واژه به حد وصف تو شرمنده ام كه نيست

اما تو خواستي و دميدن شروع شد

از التقاط موج دو دريا كنار هم

مرجان ظهور كرد و رسيدن شروع شد

…

شاعر: حسن کردی

درازست ار بگویم سر گذشتم

که چون بود و چگونه غرقه گشتم

به موج اندر کنونم بیم جانست

ندیده سود و سرمایه زیانست

شاعر: فخرا لدين اسعد گرگاني/ ويس و رامين/ نامه سوم

فراوان کار بسته بر گشاید

ترا از ما همه کامی بر آید

مراد خویش با تو یاد کردیم

برفتیم و به یزدانت سپردیم

شاعر: فخر الدين اسعد گرگاني/ ويس و رامين