عقل هم عشق است و از ذوق نگه بیگانه نیست

لیکن این بیچاره را آن جرأت رندانه نیست

شاعر: اقبال لاهوري/ زبور عجم

تو مرا ذوق بیان دادی و گفتی که بگوی

هست در سینهٔ من آنچه بکس نتوان گفت

از نهانخانهٔ دل خوش غزلی می خیزد

سر شاخی همه گویم به قفس نتوان گفت

شاعر: اقبال لاهوري/ زبور عجم

چو مشک ما همه کافور شد از سردی عالم

جوانان را ز ما دل سرد شد کو آن جوانیها

وگر سوزیم در عالم کسی دلسوز ما نبود

زبس کز مهربانان رفت سوز مهربانیها

شاعر: امير خسرو دهلوي/ غزل 5

غمزه زنان چنین هم بی رحم وار، مگذر

دانی که هست آخر جانی هر آدمی را
…
با هر غمی که آید راضی شو، ای دل، آن را

ما را نیافریدند از بهر بی غمی را

شاعر: امير خسرو دهلوي/ غزل 83

ضربت هجر همی خسته کند جان مرا

آه اگر ضربت او کارگر آید روزی

هر شبی قافلهٔ وصل ز من دورترست

آخر این قافله نزدیکتر آید روزی

شاعر: امير معزي/ غزل 56