ای انتهای غربت و غم ابتدای تو

کمتر بیان شده غزلی در رسای تو

لب تر نکرده سائل بیچاره بر شما

گفتی بگیر زندگی من برای تو

اصلاً قیاس کردن با تو درست نیست

حاتم که بوده است؟ گدای گدای تو

…

آقا ببین دو ماه تمام است شهرمان

تمرین گریه کرده برای عزای تو

…

دیدی حسین از غم تو گریه می کند

گفتی که من کجا و غم کربلای تو ………

شاعر: ؟؟؟؟

بشدی و دل ببردی و به دست غم سپردی

شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی

دل خویش را بگفتم، چو تو دوست می‌گرفتم

نه عجب که خوبرویان بکنند بی‌وفایی

تو جفای خود بکردی و نه من نمی‌توانم

که جفا کنم ولیکن نه تو لایق جفایی

شاعر: سعدی/ غزل 505

پر گشت دل از راز نهانی که مرا هست

نامحرم راز است زبانی که مرا هست

با کس نتوان گفتن و پنهان نتوان داشت

از درد همین است فغانی که مرا هست

شاعر: وحشی بافقی/ غزل 91

من به مهر دل به پایان می‌رسانم روز را

زانکه بی آتش درون تیره‌ام را نور نیست

ملک دل را تا بکی بینم چنین ویران ولیک

تا نمی‌گردد خراب آن مملکت معمور نیست

شاعر: خواجوی کرمانی/ غزل 196

طائر طوریم و خاک آستانت طور ماست

پرتو نور تجلی در دل پر نور ماست

ما به حور و روضهٔ رضوان نداریم التفات

زانک مجلس روضهٔ رضوان و شاهد حور ماست

عاقبت غیبت گزیند هر که آید در نظر

وانک او غایب نگردد از نظر منظور ماست

شاعر: خوجوی کرمانی / غزل 79