سرایی را که صاحب نیست، ویرانی است معمارش

دل بی‌عشق، می‌گردد خراب آهسته آهسته

شاعر: صائب تبریزی/ غزل 164

عمر بگذشت و هوس در دل ما نیمرس است

راه طی گشت و همان آبله ها نیمرس است
…
به من از تیغ تو یک زخم نمایان نرسید

مد احسان تو بیرحم چرا نیمرس است؟

…
میوه پخته محال است نیفتد بر خاک

هر که دل بسته به این دار فنا نیمرس است

شاعر: صائب تبريزي/غزل 1471

ز غمخواران مگر غم دست بردارد زدل، ورنه

به پای خویش هیهات است خار از پا برون آید

تو از زنگ علایق سینه خود را مصفا کن

که چون شد صبح، خورشید جهان آرا برون آید

شاعر: صائب تبريزي/ غزل3187

مرا از غفلت خود بر سر این بیداد می آید

نباشد صید اگر غافل چه از صیاد می آید؟

شاعر: صائب تبريزي/ غزل 3193

به این آتش زبانی عاجزم در شکر بیدادش

دل من کی برون از عهده الطاف می آید؟

زسنگ خاره دارم چار بالش چون شرر صائب

زبس سنگ ملامت بر من از اطراف می آید

شاعر: صائب تبريزي/ غزل3199

مگر بی کوشش این دولت نصیب ما شود، ورنه

زما افتادگان کی جستجوی عشق می آید؟

شاعر: صائب تبريزي/ غزل 3200

شکسته بال و پرانیم، جای آن دارد

که باغبان کند از چوب گل قفس ما را

غریب گشت چنان فکرهای ما صائب

که نیست چشم به تحسین هیچ کس ما را

شاعر: صائب تبريزي/ غزل 588

به چشم ظاهر اگر رخصت تماشا نیست

نبسته است کسی شاهراه دلها را

شاعر: صائب تبريزي/ غزل 584

چون صبح، زیر خیمهٔ دلگیر آسمان

در آرزوی یک نفس بی‌غمانه‌ایم
…
ما را زبان شکوه ز بیداد یار نیست

هر چند آتشیم، ولی بی‌زبانه‌ایم

شاعر: صائب تبریزی/غزل 126

قصه شب های هجران نیست اینجا گفتنی

روز محشر این سر طومار وا خواهیم کرد

شاعر: صائب تبریزی/ غزل 2370

بزم بی دردان اگر روشن ز شمع است و چراغ

گوهر شب تاب ما در ظلمت شبها دل است

شاعر: صائب تبریزی/ غزل 1022

ز انقلاب جهان نیستم غمین صائب

که در بلندی و پستی به یک هواست دلم

شاعر: صائب تبریزی/ غزل 5737

صد وعده امید به دل داده ام دروغ

چون من مباد هیچ کسی شرمسار خویش

شاعر: صائب تبریزی/ غزل 5062

پس از کشتن چه حاصل گریه کردن بر سر خاکم؟

که بی حاصل بود ابری که بی هنگام می بارد

ندارد در تو فریاد گرفتاران اثر، ورنه

زعاجزنالی من خون زچشم دام می بارد

شاعر: صائب تبریزی/ غزل 2900

از پختگی است گر نشد آواز ما بلند

کی از سپند سوخته گردد صدا بلند؟

سنگین نمی‌شد اینهمه خواب ستمگران

گر می‌شد از شکستن دلها صدا بلند

شاعر: صائب تبریزی/ غزل 77

هیچ کس گرد دل ما نتواند گردید

کاین شکاری است که در پنجه شیرانه اوست

دام او می کند آزاد ز غم ها دل را

سیر چشمی ز دو عالم، اثر دانه اوست

شاعر: صائب تبریزی/ غزل 1511

تو کز خود یک قدم هرگز برون ننهاده ای صائب

سراغ کعبه مقصد ز اهل دل چه می پرسی؟

شاعر: صائب تبريزي/ غزل 6769

عشق ما را پیِ کاری به جهان آورده است

ادب این است که مشغولِ تماشا نشویم!

شاعر: صائب تبریزی

اگر غفلت نهان در سنگ خارا می‌کند ما را

جوانمردست درد عشق، پیدا می‌کند ما را

شاعر: صائب تبریزی/تک بیت 21

سرایی را که صاحب نیست، ویرانی است معمارش

دل بی‌عشق، می‌گردد خراب آهسته آهسته

شاعر: صائب تبریزی/ غزل 164